Mindig elérkezik a túra legunalmasabb napja, a hazautazás. Korán keltem, felpakoltam a motorra, és egy gyors reggeli után fél 8 magasságában már a motoron ültem. Ezen a napon a legnagyobb izgalmat az időjárás jelentés biztosította, hiszen egész napos esőt írtak Magyarországra. Hosszú út állt előttem, így úgy döntöttem, hogy a szerbiai utat autópályán szögelve teszem meg. Az út legszebb része mielőtt felértem volna az autópályára Ovcar környékén volt, a Nyugat-Morava völgyében motoroztam. Megálltam még egy utolsó gyors fényképre, és haladtam is tovább. Belgrádnál még 32 fokban álltam meg a benzinkúton, így nehéz volt elhinni, hogy olyan rossz idő várna otthon. Ásotthalomnál jöttem át a határon, és ahogy az előrejelzés jelezte, még a falut sem értem el, máris megkaptam az első esőcseppeket. Igyekeztem újra a felhőket kémlelni, és ez alapján választottam az utam. Ásotthalomtól Kiskunhalas, majd Soltvadkert felé mentem tovább. Soltvadkerten jól esett egy pihenő (a felhők is azt mondták 🙂 ), így betértem a híres cukrászdába egy finom sütire. Innen már egyenesen vitt tovább az út Budapestig. Persze teljesen szárazon nem úsztam meg, Kiskunlacházánál még elkapott egy kis csöpörgő eső, de az esőruhat sem kellett elővenni. Fél 5 magasságában értem haza, a szokásos nagy mosollyal, boldogsággal, és feltöltődéssel (kellemes fáradtság mellett), amit egy ilyen túra ad.