Meranoi ébredés után már láttuk is az időjárás jelentésben, és a felhőkben is, hogy ez nem biztos, hogy a mi napunk lesz. Ez már a hazautazás első napja, amire mindig azt mondom nem sok izgalommal kecsegtet, de itt más volt a helyzet. A szállodából elindulva, mivel a hegytetőn voltunk, már is egy szerpentinen csorogtunk le a szállodából elénk táruló medencébe. Itt nem sokat időztünk, egy tankolás után már mentünk is át a völgy (vagy medence?) másik oldalára, és kapaszkodtunk fel a másik oldalon lévő hegyekre. Ez az egész környék egy nagy szerpentin, kanyarogtunk tovább, mígnem Canazei környékén környékén az egyik hágónál elkezdett csöpörögni az eső. Félreálltunk, megnéztük mi lesz belőle, végül nem öltöztünk be, ez jó döntésnek bizonyult, ugyanis elkerült minket, nem kezdett igazán esni. Innen a Passo di Giau felé mentünk tovább, a csapatás elmaradt, mert az utak vizesek voltak. Cortina felé jöttünk tovább, a határ felé. Út közben útbaesett még a Passo della Mauria, de a hegyvidéki szerpentineket lassan felváltották a laposabb vidékek, a kanyargós szerpentineket az egyenesek, a szűk hágókat a széles főutak. Fárasztó napokon voltunk túl, így annyira nem is bántuk ezt. Eredeti tervünkben benne volt még a Vrsic hágó is, de lemondtunk róla, miután utánanéztünk, hogy a kanyarok macskakövekből vannak kirakva. A szállásunkat a szlovén határtól nem messze, Kranjska Gorában foglaltuk, ez egy elég hangulatos kis város a Száva folyó mentén, és az Alpok lábánál. Kicsit körülnéztem a városban, majd a szálloda Billiárd termét foglaltuk el, és lazítottunk kicsit.