Ez a nap a Stelviora, és a környezetében lévő hágókra volt szánva. Szokásos reggeli program, reggeli, összepakolás, számla rendezése után el is indultunk Merano, majd a Stelvio északi oldala felé. A forgalom nagy volt, de motorral lehetett az autókat kerülgetni.Kb 10:30 felé érhettünk a Stelvio lábához, ahol mielőtt nekivágtunk volna a hegynek megtankoltuk a motorokat, kinyujtottuk a lábainkat, és megpihentettük a karjainkat. Útnak indultunk, a hegyet nem nagyon kell bemutatni, valószínű mindenki látott már róla legalább egy videót. könnyed lankássabb, kanyargós úttal indul, ami később szűk hajtű és rövid egyenes szakaszok váltakozásába torkollik. Mindez szembe forgalommal is megspékelve, szóval elég nehéz pálya. A tetőre érve mintha egy város főterére értünk volna, mindenhol motorok, autók, biciklik állnak, szuvenir boltok, éttermek, és tele emberrel minden. Gyorsan emberiszonyom lett, így nem nagyon időztünk a tetőn, inkább tovább hajtottunk a déli oldalra. Ezen az oldalon sokkal jobbak a kanyarok, a hajtű kanyarok szélessebbek, az egyenesek hosszabbak. Tervben volt, hogy az Umbrail hágón lemegyünk Svájcba Santa Maria Val Müstairig is, majd visszajövünk rajta, de ezt a kanyart most kihagytuk, lementünk a Stelviorol egyenesen Bormioba.
Bormioban a hegyi hideg levegő után kellemes meleg fogadott minket, meg is álltunk, nekivetkőztünk, és ittunk egy jó olasz kávét. Folytattuk utunkat a Gavia hágón keresztül. Elég hamar kiderült, hogy ez a nekivetkőzés nem volt túl jó ötlet, ugyanis ez a hágó csak 100 méterrel alacsonyabb a Stelvionál, így a levegő ugyanolyan hideg volt itt is. Egyetlen probléma volt itt, az pedig a köd. Az egész hegy felhőben volt, így keveset láthattunk. A tetején volt egy tó, ami elég szépnek tűnt, de a köd miatt csak a navigációról tudtam, hogy ott van, illetve amikor mellette voltam láttam, hogy valami van az út szélén. Sokat mentünk lefelé, mire kijutottunk a ködből, de akkor is még hó volt az út szélén. Ontheroad barátom mondta korábban, hogy ez a hágó az, ahol igazán érzed, hogy bármikor meghalhatsz, ezt ott értettem meg teljesen, hogy miről beszélt, ugyanis bár az út kiváló minőségű, és a forgalom jóval kisebb mint a Stelvion, de az út közvetlen egy mély völgy mellett vezet, amit nem véd szalagkorlát, valamint olyan szűk, hogy ha egy autó megy rajta, akkor már motorral sem lehet elférni mellett (pedig az út két irányú). Erre a hágóra felfűztük még a Passo del Tonale-t is, aztán haladtunk tovább az az napi szállásunkra, Mendola felé, ugyanis ezen a szálláson volt wellness is, amit Péter szeretett volna kihasználni (bár utóbb kiderült nem kellett volna sietni, ugyanis a víz elég hidegnek bizonyult. A szállásunk egy hegy tetején helyezkedett el, nagyon hangulatos volt.