Reggel ébredéskor nagy mosollyal indult a nap, ami hamar lekonyult, miután kinéztem az ablakon, és megláttam a felhőket. Lógott az eső lába, és csak reménykedtünk, hogy elkerül minket (erre azért nem láttam sok esélyt). Reggeli után összepakoltunk, és elindultunk Grossglockner felé, illetve egész pontosan Zell am See felé, ahonnan a Hochalpenstrasse-n keresztül terveztük a hegyet megmászni. Nem is kellett sokat várni az esőre, nem egész 100km után, St. Jochann im Pongau előtt el is ért minket. Szerencsénk volt, mert pont a város előtt kezdett esni, és miközben egy kisebb hágóról csorogtunk be a városba, rögtön egy benzinkút fedett területe várt minket. Megálltunk kicsit, és vártunk hátha eláll. Aztán miután kémleltük a radar képeket úgy döntöttünk előkapjuk az esőruhát, és inkább elindulunk, azzal számolva, hogy hamarosan kimegyünk a felhők alól. Ebben egy részében igazunk volt, kb 20 km után már el is állt az eső, de a felhő alól nem igazán tudtunk kimenni. Ahogy közelítettünk Zell am See-hez láttuk magunk előtt a Grossglocknert, illetve a hegy lábát, a teteje pedig teljesen felhőben eltakarva. Zell am See-nél megálltunk a tóparton, megittunk egy kávét a kikötőnél, és arra jutottunk, hogy nincs értelme befizetni a Hochalpenstrasse-ra a díjat, hiszen úgy sem látunk belőle semmit. Körbemotoroztuk a tavat, és a Grossglockner oldalán, megkerülve a hegyet haladtunk tovább Olaszország, és a Dolomitok felé. Ezért még vissza kell ide jönnöm 🙂
Ahogy az olasz határ felé közeledtünk már meg is jelentek a dolomitok jól ismert kopár hegyei, és gyakorlatilag a határ utáni első városnál, San Candidonál már úgy éreztük, hogy meg kell állnunk, felvonóra kell ülnünk, és megnézni a hegyet közelebbről. Ezt meg is tettük, lefelé viszont már nem a felvonót választottuk, inkább a felvonó mellett/alatt kanyargó bob pályán csúsztunk lefelé. Bár szívesen időztünk volna még kicsit, tudtuk, hogy ez még csak az első város, a szállásunkig még van néhány kilóméter vissza, és fogunk még szép dolgokat látni, így újra nyeregbe pattantunk. A következő ámulatba ejtő helyig nem kellett sokat menni, még 20 km-t sem haladtunk, de muszáj volt a Dürren tónál megállnunk. Egyre jobban éreztük, hogy ez a túra nem csak kanyarokban, de szép tájakban is gazdag lesz. Cortina de Ampezzo előtt megmásztuk az első hágónkat, a Tre Croci hágót, majd Cortinán keresztül ment az útunk, amit a Dolomitok szívének is neveznek, mi azonban csak átutazóban voltunk itt. Innen már hágóról hágóra jártunk, A Falzarego hágón át vitt az útunk egészen a következő szállásunkhoz, Arabbába. A szállásunkról már út közben hívtak minket, hogy mikor érünk oda. Ezt akkor még nem igazán értettem, hiszen nem volt késő, 7 körül értünk oda. Később kiderült, mikor lementünk a szálloda éttermébe vacsorázni, hiszen rögtön megtapasztaltuk az igazi olasz konyhát, és a vacsoráztatást. Mit mondhatnék, meg adták a módját 🙂