Elérkezett a hazaindulás napja. Eredetileg a budvai hegyeken át Lovcen felé terveztem a hazautat, de muszáj volt változtatnom rajta, mivel nem akartam elázni, és a hegyek felett nagyon csúnya esőfelhők jelentek meg. Így Petrovac felé indultam el, és a tengert követve indultam el, egészen Durmaniig. Itt utolsó pillantásokat vetve a tengerre elindultam a hegyek felé, és Podgoricán át Niksic felé mentem. Az esőfelhőket sikeresen kikerültem, az aszfalt jó minőségű volt, hosszú elnyujtott kanyarokkal. Eljött az idő egy kis alsóbb rendű kanyargáshoz. Az utak minősége picit romlott, kezdték elérni a magyar utak minőségét, de még mindig felülről súrolták. Az utakon tehenek, kecskék, kutyák és birkák jelentek meg. Lassan elértem a Tara kanyon híres hídját. Itt tartottam egy hosszabb pihenőt, ittam egy finom kávét, és élveztem a táj szépségét.
Miután kipihentem magam újra motorra pattantam, és a szerb határ felé közeledtem. A határt Jabuka-nál léptem át, az utak minősége picit rosszabb lett, de nem számottevően. A táj szép volt, de a korábbiakhoz képest nem adott sok újat. A következő álomásom az Uvac kanyon volt, ami sajnos csalódást okozott számomra. Nagyon rossz, egy idő után murvás út vezetett oda (ami nem az én kis cruiseremre van kitalálva), illetve a kilátópontot nem találtam meg, csak hosszú sétával lehetett volna elérni. Na jó, azért így sem volt csúnya a kilátás :). Innen már csak a szállásomra, Zlatiborba mentem. A város elég hangulatos, túristákra jól be vannak rendezkedve, viszont nekem a hosszú út után már csak a vacsorámat volt energiám elfogyasztani, és pihenésre használtam az időt.